Inhoudsopgave:
Digitaal rechtenbeheer is ontstaan uit de vooruitgang van het wereldwijde web en digitale media. DRM heeft zich in de loop van de jaren negentig en in de daaropvolgende decennia ontwikkeld en leek nooit langdurig codering en licenties te kunnen doorlopen. Maar na twee decennia van het definiëren en herdefiniëren van digitale rechten - en tegelijkertijd proberen ze te beschermen - is het duidelijk dat het beheer van digitale rechten niet ophoudt en een aantal zeer uitgebreide strategieën ontwikkelt.
Wat is DRM?
De basisfilosofie van DRM is dat consumenten van gelicentieerde digitale inhoud beperkte rechten en controle moeten hebben over de media waartoe zij toegang hebben gekregen. De technologie zelf evolueert voortdurend, omdat deze hardnekkig wordt tegengegaan door ijverige pogingen om de kwetsbaarheid ervan te misbruiken. Het werkt op vele manieren, met een verscheidenheid aan verschillende methoden die gericht zijn op het beschermen van de belangen van intellectuele eigenaren.
Vroege iteraties van DRM kwamen veel voor in de muziekindustrie, toen digitale audiocompressie en het delen van bestanden zich rond de eenentwintigste eeuw ontwikkelde. Sommige compactdiscs zijn zelfs uitgebracht met technologie die op de een of andere manier weerstand bood als gebruikers probeerden hun gegevens te rippen of illegaal te kopiëren, vaak andere programma's bevriezen of anderszins de computerprestaties in gevaar brachten. En hoewel fysieke mediaformaten (zoals dvd en cd) in de loop der jaren zijn onderworpen aan veel verschillende DRM-methoden, zijn digitale rechten steeds meer gericht op intellectueel eigendom dat via internet wordt verspreid. (Zie A Declaration of Internet Freedom voor meer informatie over internetrechten.)
