De waarheid over cybersecurity

Oké, dus misschien hebben we geen robots als huishoudster of rijdende auto's, maar eerdere voorspellingen over hoe geautomatiseerd en geautomatiseerd onze samenleving zou worden, zijn niet zo ver weg. Tegenwoordig is alles van verkeerslichten en treinen tot databases en communicatie gebaseerd op functionele supercomputertechnologie. In de meeste opzichten is dat een goede zaak. Het stelt ons in staat om meer te doen met minder middelen, en in veel gevallen - zoals het ontginnen van big data of het decoderen van DNA - om dingen te doen die in het verleden gewoon niet mogelijk waren.

Natuurlijk is er ook een keerzijde. Omdat zoveel van onze technologie afhankelijk is van netwerken en interconnectiviteit, heeft onze afhankelijkheid van computertechnologie openingen gecreëerd voor roofdieren om enkele van onze meest waardevolle systemen te beschadigen. Het is een beangstigende gedachte, en met goede reden. Stelt u zich eens voor dat een vitaal systeem, zoals bijvoorbeeld het luchtverkeersleidingssysteem van een grote luchthaven, door een virus is geïnfecteerd. De potentiële schade die zo'n ongeluk zou kunnen veroorzaken, varieert van verontrustend tot catastrofaal. Dezelfde risico's bestaan ​​voor de overheidssystemen waar we op rekenen voor veiligheid en beveiliging.

Als je de implicaties van dit soort risico's in ogenschouw neemt, is het geen wonder dat cybersecurity het voortouw heeft genomen in het politieke discours in Washington, DC Hoewel beide partijen het erover eens lijken te zijn dat er een cybersecurity-bedreiging is, is er veel discussie over welke stappen moeten worden genomen genomen om het aan te pakken. Wat is de aard van de cybersecurity-bedreigingen waarmee we worden geconfronteerd? Laten we eens kijken. (Lees voor wat achtergrondinformatie Advanced Persistent Threats: First Salvo in the Coming Cyberwar?)

De aard van de dreiging

De litanie van cyberdreigingen waarmee zowel de particuliere als de publieke sector te maken hebben, lijkt een positieve relatie te hebben met de toenemende snelheid van technologie. Met name in de financiële en technologische sector zijn er veel potentiële gevaren, variërend van de piraterij van vitale productinformatie tot de verstoring of zelfs vernietiging van vitale systemen. Hoewel veel bedrijfsleiders het belang van een gerichte strategie om deze problemen te bestrijden hebben besproken, is het belang ervan niet goed begrepen. Bedenk wat er zou gebeuren als een cyberdreiging een grote Facebook-server of zelfs een Yahoo- of Gmail-accountserver ontspoorde. Wat kan er fout gaan? Hoe zit het als het systeem van een grote bank is aangetast? Het zijn vragen als deze waarmee zakelijke en politieke leiders aan een oplossing werken. In de VS betekent dit de ontwikkeling van een cyberbeveiligingskader voor de bescherming van kritieke infrastructuur, waar president Barack Obama in februari 2013 onder leiding van president om had gevraagd.

Maar de reikwijdte van deze kwestie reikt verder dan de particuliere sector. In februari 2013 bracht het Amerikaanse cybersecuritybedrijf Mandiant een zogenaamd bombshell-rapport uit over een uitgebreide reeks cyberespionage-aanvallen door hackers in China. Het 60 pagina's tellende document suggereert dat georganiseerde groepen hackers in Shanghai informatie hebben gecompromitteerd bij een aantal Amerikaanse bedrijven, waaronder Coca-Cola, evenals vele andere bedrijven die een belangrijke hand hebben in belangrijke infrastructuur zoals gasleidingen, waterleidingen en het elektriciteitsnet . Wat meer verontrustend is, zijn de suggesties dat deze groepen worden gesponsord door leden van de Chinese overheid (een beschuldiging die Chinese topambtenaren categorisch hebben geweigerd).

Voor veel intelligentie-analisten zijn deze suggesties niets nieuws. Veel kenners hebben bewijs gevonden van hacken daterend uit het midden van het laatste decennium dat zelfs gericht was op veiligheids- en inlichtingendiensten binnen de Amerikaanse overheid. De omvang van deze bedreigingen bracht de Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Tom Donilon ertoe om China te waarschuwen voor de schadelijke effecten die deze cyberaanvallen kunnen hebben op de zich ontwikkelende relatie van het land met de Verenigde Staten. Op 11 maart op een top voor de Asia Society in New York, zei Donilon: "Amerikaanse bedrijven spreken zich uit over hun ernstige zorgen over geavanceerde, gerichte diefstal van vertrouwelijke bedrijfsinformatie en gepatenteerde technologieën via cyberintrusies die op ongekende schaal uit China afkomstig zijn. De internationale gemeenschap kan dergelijke activiteiten van geen enkel land tolereren. " Deze nadrukkelijke verklaring onderstreept de mate waarin cyberdreigingen de afgelopen jaren zijn toegenomen en het belang van het aanpakken van de zorgen die zij uiten.

Wat zijn de risico's?

Dus wat staan ​​geavanceerde landen precies te verliezen als gevolg van de cyberespionage waar we zoveel over horen? Hoewel er verschillende antwoorden op die vraag zijn, draaien de meeste om economische verliezen en veiligheidscompromissen. Op commercieel niveau kan ongebreidelde hacking leiden tot het verlies van zeer waardevol intellectueel eigendom. In 2010 meldde Google bijvoorbeeld dat Chinese hackers de broncode van het bedrijf hadden gestolen. Er zijn ook verschillende andere meldingen van spionage in spraakmakende bedrijven zoals Shell en Rolls Royce voor waardevolle geheimen.

Over het algemeen zijn veel experts van mening dat cyberespionage elk jaar resulteert in meerdere miljarden dollars aan economisch verlies - een verbazingwekkende opportuniteitskost voor elk land. Wat erger is, is dat de risico's van cyberspying niet alleen beperkt zijn tot de economie. Een cyberterrorist met toegang tot een elektriciteitsnet kan grote hoeveelheden schade aanrichten aan belangrijke infrastructuur. Deze risico's gelden ook voor nationale beveiligingssystemen. Uit een recent rapport van een adviesraad aan de minister van Defensie is gebleken dat de firewalls die het Amerikaanse ministerie van Defensie beschermen op een behoorlijk wankele basis zijn gebouwd. Het rapport concludeerde dat de VS momenteel niet zijn uitgerust om een ​​grote cyberaanval aan te kunnen en dat vitale gegevens gevaar lopen te worden aangetast.

Een van de meest verontrustende effecten van hacking is een persoonlijke. Het lijkt erop dat de persoonlijke informatie van zelfs de meest spraakmakende cijfers niet veilig is. In maart 2013 hebben hackers bijvoorbeeld het sofinummer van zowel vice-president Joe Biden als First Lady Michelle Obama vrijgegeven. Hackers hebben ook private financiële informatie voor entertainers Beyonce en Jay-z op een website vrijgegeven. Deze zaak roept veel extra zorgen op met betrekking tot persoonlijke privacy in de digitale wereld.

Overheidsactie

Veel politieke leiders hebben besloten moedige en snelle actie te ondernemen om deze bedreigingen te bestrijden. In februari 2013 heeft de Amerikaanse president Barack Obama een uitvoeringsbevel getekend over cybersecurity. Het doel van het uitvoeringsbevel was om een ​​agressieve reeks tegenmaatregelen tegen verschillende cyberdreigingen in gang te zetten. Het bevel is om dit te bereiken door middel van veiligheidscoördinatie met geselecteerde bedrijven in de particuliere sector en door het creëren van een sterker kader voor cyberbeveiliging om de belangrijkste informatiebelangen van het land te beschermen. Zowel het Witte Huis als critici van de orde hebben echter toegegeven dat verdere actie van het Congres nodig is om dit te laten werken. Het Amerikaanse ministerie van Defensie heeft 'cyberteams' gevormd die belast zijn met het offensief tegen cyberdreigingen. Canada heeft ook stappen ondernomen om de veiligheid aan te pakken in de vorm van overheidsregulering, maar velen hebben beweerd dat deze maatregelen gewoon niet genoeg zijn en dat Canada meer moet doen om cyberaanvallen te bestrijden, vooral in het licht van rapporten die hebben aangetoond dat het land ook het doelwit geweest van hackers in China en de rest van de wereld.

Kan er iets gedaan worden?

In de komende jaren zal cybersecurity waarschijnlijk een grote impact hebben op de wereldeconomie. Het heeft niet alleen invloed op het welzijn van de particuliere sector, maar heeft ook gevolgen voor de wereldeconomie en de nationale veiligheid. Om deze reden moet het worden aangepakt door een gecoördineerde inspanning van zakelijke en politieke leiders over de hele wereld. Met alle politieke strijd en gebrek aan beweging op dit moment in veel regeringen, valt nog te bezien of dat allemaal samenkomt. We hadden allemaal betere hoop dat het zo is. De gevolgen van inactiviteit hier kunnen enorm zijn.