Q:
Waarom zou iemand een N + 1-benadering voor een cluster gebruiken?
EEN:N + 1 of N + 1 redundantie is een populair concept in netwerkvirtualisatie en het ontwerp van IT-architecturen. Bedrijven gebruiken dit ontwerp over het algemeen om effectieve back-up te bieden of een soepele werking van het systeem te garanderen met een enkel storingspunt.
De naam "N + 1" betekent een proces waarbij ingenieurs een reeks functionerende knooppunten in een cluster opnemen en er vervolgens een extra toevoegen, zodat als er een enkel punt van storing is, die ene extra eenheid in de opening kan staan. Dit proces kan ook "actieve / passieve" of "standby" -redundantie worden genoemd.
Bedrijven gebruiken een N + 1-ontwerp om ervoor te zorgen dat het systeem geen gevolgen ondervindt als een server of virtuele machine uitvalt. Er is echter een grotere discussie ontstaan over de vraag of N + 1 redundantie voldoende is voor een bepaald systeem. Er is de aanbeveling om niet te proberen een eenduidige aanpak te bieden bij het bieden van redundantie voor hoge beschikbaarheid. IT-professionals begrijpen ook dat hoe strenger een klant is met hoge beschikbaarheidseisen, hoe meer redundantie nodig is.
In antwoord op deze filosofie hebben ingenieurs dingen als N + X + Y geleverd, waarin veel meer middelen aan het systeem zijn toegevoegd om ervoor te zorgen dat zelfs een multipoint-storing geen invloed heeft op de activiteiten. Een andere bijzondere overweging is de grootte van elke virtuele machine of knooppunt in het cluster - bijvoorbeeld, als een enkele VM 100 GB is en de andere minder dan 50 GB, zou een N + 1-benadering de functionaliteit niet garanderen als die grotere VM in gevaar wordt gebracht.
Over het algemeen is N + 1 gewoon een hulpmiddel en een benadering voor het beheer van bronnen zoals CPU en geheugen in elke gedeelde omgeving, zoals een netwerkcluster. Het wordt geëvalueerd op zijn effectiviteit en effectiviteit in een bepaald IT-systeem, afhankelijk van de toewijzing van middelen en de algehele opzet.
