Inhoudsopgave:
Definitie - Wat betekent context?
In .NET Framework is context een set eigenschappen die de omgeving voor zijn residente objecten definieert. Het specificeert de objectvereisten van een applicatiedomeinproces als een geordende reeks eigenschappen.
Context wordt gebruikt om objecten te groeperen met vergelijkbare vereisten voor de werking ervan. Meer dan één object kan zich in een context bevinden. Een contextobject kan worden gebruikt om waarden tussen webpagina's te verzenden. In tegenstelling tot een sessieobject valt een contextobject buiten het bereik wanneer de pagina naar de webbrowser wordt verzonden.
Contextgebruik is achterhaald, vanwege de aanbeveling van Microsoft van de WCF-technologie (Windows Communication Framework) voor de ontwikkeling van gedistribueerde applicaties.
Techopedia legt context uit
Contextgebonden objecten zijn marshal-by-reference (MBR) objecten met afgedwongen systeemregels. Wanneer een nieuw contextgebonden object wordt gemaakt, zoekt het .NET Framework een bestaande context of maakt een nieuwe context voor dat object. De context is gebaseerd op de metagegevensattributen van de klasse die tijdens de compilatie is opgegeven met statische contexteigenschappen.
Beheerders kunnen contexteigenschappen dynamisch configureren. Communicatie tussen twee objecten die zich in verschillende proxy's bevinden, wordt geïmplementeerd via een referentieproxy en wordt beïnvloed door het beleid dat wordt geïmplementeerd door gecombineerde contexteigenschappen.
Toepassingsdomein en contextspecifieke externe objecten vereisen een succesvolle toepassing en contextgrensoverschrijding door het externe serverobjectoproepsysteem, dat verwerkingsresources verbruikt. Daarom wordt aanbevolen het externe objecttype uit te breiden van de juiste basisklasse op basis van de toepassingseis.
