Inhoudsopgave:
Definitie - Wat betekent denotationele semantiek?
In de informatica is denotationele semantiek een methode om systemen en programmeertalen een wiskundige betekenis te geven. Met andere woorden, denotationele semantiek is een formele techniek om de semantische definitie van een programmeertaal uit te drukken.
Ontwikkeld in 1960 aan de Oxford University door Christopher Strachey's Programming Research Group, omvat de methodologie notationele elegantie en wiskundige strengheid. Hoewel aanvankelijk ontworpen als een analyse-instrument, is denotationele semantiek gebruikt als een hulpmiddel voor implementatie en taalontwerp.
Techopedia verklaart Denotational Semantics
In denotationele semantiek is het basisidee om elke syntactische entiteit geassocieerd met een programmeertaal in een of andere vorm van wiskundige entiteit in kaart te brengen, door programmeertaalconstructies te vertalen in wiskundige objecten.
Denotationele semantische definitie bestaat uit vijf delen:
- Semantische vergelijkingen
- Syntactische categorieën
- Semantische functies
- Backus normale vorm (BNF) die de structuur van de syntactische categorieën definieert
- Waarde domeinen
Denotationele semantiek is ontwikkeld voor moderne talen met functies zoals uitzonderingen en gelijktijdigheid. Een van de belangrijke kenmerken van denotationele semantiek is dat semantiek compositorisch moet zijn, wat betekent dat de aanduiding van een programmeerzin kan worden geconstrueerd uit de aanduidingen van de subzinnen.
Er zijn enkele duidelijke voordelen verbonden aan denotationele semantiek. Het is het gemakkelijkste mechanisme om de betekenis van kleinere programma's te beschrijven in vergelijking met andere alternatieven. Denotationele semantiek kan de staat in programma's verklaren. Denotationele semantiek is echter vaak erg complex voor het beschrijven van geavanceerde functies zoals Ga naar-verklaringen en recursies.
