Bij het gebruik van internet is het eenvoudig om de infrastructuur achter dit zogenaamde web van virtuele verbindingen te negeren. Maar terwijl gebruikers schreeuwen om glasvezel-directe connectiviteit zoals Google Fibre en landen de groeiende honger naar meer en snellere wereldwijde gegevensoverdracht plannen, is er een nieuwe interesse in enkele van de meer obscure delen van het wereldwijde netwerk van vandaag. Een daarvan is het systeem van daadwerkelijke trans-Atlantische kabels die zich over duizenden kilometers uitstrekken van de eurozone tot de Noord-Amerikaanse kust.
Het idee om een trans-Atlantische kabelstructuur te leggen, brengt de geest op een bepaalde manier in de war. Maar deze ambitieuze projecten werden voor het eerst, ongelooflijk, ondernomen in het midden van de 19e eeuw met de trans-Atlantische telegraafkabel die voorafging aan alle digitale dingen die we vandaag als vanzelfsprekend beschouwen.
Sinds die eerste kabel werd gelegd, zijn er nog een paar gevolgd; een verhaal uit 1954 onthult de aanleg van een kabel die bijna 2.000 mijl tussen Newfoundland, Canada en Oban in Schotland loopt. Maar hoewel je zou denken dat we tegenwoordig veel van dit soort kabels zouden leggen om aan onze groeiende vraag naar connectiviteit te voldoen, heb je het mis. Terwijl een half dozijn kabels werden gelegd rond het begin van het millennium, is de wereld tot nu toe ongeveer 10 jaar zonder een nieuwe trans-Atlantische kabel gegaan. Mediaberichten zoals deze van PC World laten zien hoe een overvloed aan capaciteit de vraag al lang overtreft en hoe, met een huidige gecombineerde capaciteit van meer dan 40 terabytes per seconde, er pas sinds kort een hernieuwde interesse is in het initiëren van een van deze grote projecten opnieuw.
