Ik hou echt van Google-producten en heb me, ondanks alle voortdurende bezorgdheid over privacy, toegestaan ermee te trouwen. Ik gebruik Gmail, Google Agenda, Google+, Google Maps, de Chrome-webbrowser en Google Earth. Ik heb een Google Nexus 7, twee Google Chromebooks en ben onlangs overgestapt van een iPhone naar een Samsung Galaxy Note 3 met het Android-besturingssysteem van Google. Ik zou zelfs een Google-bril kunnen kopen als ze receptmogelijkheden toevoegen.
Ik hou van Google-producten en gebruik ze meer en meer, ondanks de feiten dat Google me niet vertelde dat de National Security Agency (NSA) toegang had tot mijn e-mail, browsergebruik en andere activiteiten; dat het weet wie mij schrijft en zoekt op trefwoord in mijn inkomende e-mail om te beslissen welke advertenties ik op mijn e-mailpagina wil plaatsen; dat het weet waar ik ben uit de locatiefuncties in de Maps-software en verschillende hardwareproducten; dat het mijn zoekreacties afstemt op wat het belangrijk vindt voor mij. Ik vind ze leuk, ook al heeft Google een aparte zoekmachine voor China opgezet om het witwassen van verhalen toe te staan die het communistische land "verstorend" vond voor zijn samenleving. Met andere woorden, ik ken veel van de klachten over Google en ben van mening dat de voordelen van zijn producten opwegen tegen de mogelijke aansprakelijkheden.
Dit standpunt kan echter kortzichtig zijn. Het richt zich tenslotte alleen op de verdiensten en de minpunten van vandaag en niet op het pad dat Google ons misschien (of niet) neemt. Een mogelijk (en heel eng) pad is vastgelegd in de meeslepende roman van Dave Eggers, 'The Circle'. De heldin in het verhaal, Mae Holland, krijgt een functie bij The Circle, het "beste bedrijf om voor te werken in het land" (zoals Google is genoemd). Zoals alle werknemers doet ze mee aan de bedrijfscultuur, waardoor ze langzaam het pad naar 'totale transparantie' accepteert en vervolgens voorvecht.
Ten eerste vindt ze dat deelname aan sociale media verplicht is in plaats van vrijwillig, evenals deelname aan bedrijfsactiviteiten na het werk. Naarmate ze dieper de cultuur ingaat, stemt ze ermee in de eerste in het bedrijf te zijn die 'transparant' wordt en het publiek elke beweging laat volgen en becommentariëren. Haar totale acceptatie van de cultuur (die langzaam ook het publiek naar semi-verplichte totale transparantie beweegt) vervreemdt haar van haar familie en ex-minnaar. De zoektocht naar totale transparantie gaat zelfs zo ver dat het nieuwe slogans bevordert - "Privacy is diefstal" en "Geheimen zijn leugens."
De voortgang van de zoektocht van de Circle naar volledige transparantie gaat verder:
- Met kaart- en GPS-software kunnen burgers niet alleen de pedofielen in een buurt identificeren, maar ook iedereen die ooit is veroordeeld voor een misdrijf
- Met dezelfde software kunnen personen die door een straat rijden personen op straat identificeren met een strafblad
- Dezelfde software in combinatie met profileringssoftware kan mensen in een flatgebouw of complex waarschuwen over de komst van een niet-ingezetene, zodat de "bezoeker" kan worden gecontroleerd
Het is duidelijk dat "The Circle" op Google is gebaseerd. Een New York Times-verhaal in het boek bevat zelfs een foto van een deel van de bedrijfscampus van Google over het verhaal. Wat niet zo voor de hand liggend is, is of Google ons op dezelfde weg probeert te leiden als het bedrijf dat in deze fictieve roman is afgebeeld. Het topmanagement van de fictieve cirkel bestond uit één echte transparantie, één teruggetrokken visionair en één koppige zakenman die de overstap naar totale transparantie alleen zag als een stap om de kracht en winstgevendheid van The Circle te vergroten. Het publiek, geboeid door de elegantie van de technologie, en verstrikt in de schijnbaar verbeterde beveiliging van de totale transparantiebeweging, waren de aanjagers van deze massale sociale verandering (en macht van het bedrijfsleven).
Zouden we zo compliant zijn? Ik weet het niet. Ik heb een goede vriend die de meeste Google-producten niet zal gebruiken, omdat hij denkt dat Google te veel persoonlijke informatie nodig heeft en dan 'te veel over hem weet'. Ik ben het daar niet mee eens en zeg hem dat er tegenwoordig echt geen privacy is. Uw creditcardaankopen worden immers vastgelegd en laten mensen weten wat u koopt en hoe u winkelt; uw gebruik van "locatieservices" op uw smartphone en in uw auto, evenals uw EZPass-gegevens vertellen mensen waar u bent. Oh, en de National Security Agency (NSA), de FBI en de US Postal Service verrichten bewakingsactiviteiten die een zeer compleet profiel van u vormen. Ik denk, wat maakt het uit als Google iets meer graaft? (in Wordt de NSA mij bespioneerd?)
Welnu, "The Circle" maakt het punt dat elk "beetje meer" een stap kan zijn in een "Brave New World", een "1984" of een "Matrix". Fictie of niet, het boek is een waarschuwend verhaal dat moet nadenken over het pad dat wij persoonlijk en onze samenleving in het algemeen volgen. Elegante software- en hardwareproducten moeten hulpmiddelen zijn om ons leven te verbeteren, geen apparaten voor beknelling.
