Inhoudsopgave:
We hebben allemaal veel gehoord over hoe informatie die via internet of via draadloze netwerken wordt uitgegeven, moeilijk is om 'terug te krijgen' en hoe in het informatietijdperk de carrières en reputaties van veel jongeren zijn doorgehaald een enkele onverstandige klik. Het lijkt erop dat bijna niemand immuun is; gebruikers van alle leeftijden hebben geklaagd over het feit dat internet voor alle doeleinden functioneert als één groot, glitchy, chagrijnig digitaal kopieerapparaat.
Naarmate de wereldwijde gebruikersgemeenschap zich meer begint te concentreren op privacy, vinden sommige bedrijven nieuwe soorten digitale consumentenproducten uit. Dit omvat apps die helpen gevoelige informatie snel te verwijderen, in plaats van deze te laten rondslingeren om viraal te worden. Deze tools zijn het digitale equivalent van schrijven in onzichtbare inkt, proppen papier in je mond of een Zippo-aansteker meenemen naar een post-it note. Ze zijn ontworpen om gebruikers te helpen hun digitale privacy te beschermen en desastreuze gevolgen te voorkomen … zoals de beruchte "selfie" van Anthony Weiner … en niet te vergeten zijn ongelukkige achternaam.
Een goed voorbeeld van dit soort technologie is Snapchat, een relatief nieuwe app die veel aandacht heeft gekregen in de pers. Het wordt aangeprezen als een goede manier om gebruikers te beschermen tegen de mogelijke valkuilen van sexting, iets dat volgens het Pew Research Center wordt gedaan door ongeveer 6 procent van de Amerikaanse volwassenen en 3 procent van de tieners. In plaats van een gevoelig bericht de wereld in te sturen zonder beperkingen of beperkingen, kan Snapchat gebruikers helpen niet alleen specifieke ontvangers in te stellen, maar ook een specifiek tijdsbestek voor toegang, waarna de afbeelding of tekst niet meer zichtbaar is. Dit helpt niet alleen bij activiteiten die in de categorie "sexting" kunnen vallen, maar bij alle foto's die alleen voor bepaalde ogen zijn bedoeld … zoals die feestfoto die je aan je vrienden wilt laten zien, maar liever je baas - of je moeder - niet gezien. (over dit probleem in INFOGRAPHIC: 1984 in 2013: Privacy en internet.)
Automatische verwijdering en beperkingen
Hoewel sommigen apps zoals Snapchat als een magische kogel kunnen zien voor veel privacykwesties, en zelfs een tactisch voordeel ten opzichte van de soorten "Big Brother" -activiteiten die nu op de politieke hot plate staan, beweren anderen dat apps die automatische verwijdering beloven misschien niet echt werken zoals beloofd. Rapporten zoals deze van Wikimotive tonen deskundige ingenieurs van computerwetenschappen achter de "wall" van Snapchat om te ontdekken dat hoewel verwijderde berichten mogelijk niet meer verschijnen, dit niet betekent dat ze zich nog steeds op de loer in de opslagmedia van de provider bevinden.
Dit onzekerheidsprincipe is ook van toepassing op andere soorten privacy- en beveiligingsarchitecturen. Gewoonlijk stellen gebruikers vragen als: Zullen degenen die mijn berichten ontvangen, ze nog steeds gemakkelijk kunnen opslaan? Zal een auto-verwijderende app mijn gegevens weghouden uit nu niet zo geheime overheidsdatabases? Hoe weet ik of mijn berichten echt "verdwenen" zijn? Om nog maar te zwijgen van een ander idee dat in de dekking van Snapchat naar voren is gebracht, namelijk dat een ontvanger van een bericht eenvoudig een foto van zijn scherm kan maken met een andere camera of andere vooraf bewaar-apps kan gebruiken om de "zombie-afbeelding" levend te houden voor later in verlegenheid gebracht, chantage, enz. Dit laatste scenario is een afstandsschot, maar het illustreert hoe dicht bij onmogelijke 100 procent privacy is gekomen. (Kijk voor meer informatie op Nu niet kijken, maar online privacy is misschien voorgoed verdwenen.)
Bedrijven en data-levenscycli
In zekere zin is wat apps zoals Snapchat echt proberen te doen, gezond verstandnormen instellen voor hoe gebruikers willen dat hun persoonlijke privégegevens zich gedragen. Een zeer goede analogie hiervoor is te zien in de zakelijke wereld, waar bedrijven nu professionals of externe leveranciers inhuren met expertise in levenscycli van documenten of gegevens. Het idee hier is dat oude gegevens duur kunnen zijn om te onderhouden, maar het kan ook gevaarlijk zijn als er veel verouderde informatie rondhangt. Net als het bijhouden van stapels oude kranten kan een brandgevaar vormen, gigabytes of terabytes aan digitale informatie over klanten of anderen verhoogt het risico van onvoorziene aansprakelijkheid onderweg. Als gevolg hiervan stellen veel bedrijfsleiders eenvoudigweg tijdframes in voor het weggooien van oude documenten en gegevens. Op die manier hebben ze slechts een bepaalde hoeveelheid gevoelige gegevens om te beschermen, waardoor ze zich kunnen concentreren op voldoende beveiligingen voor de gegevens die nog steeds rond hun netwerken moeten zweven voor operationeel gebruik.
Apps zoals Snapchat en andere levenscyclustechnologieën voorkomen misschien niet volledig dat een gênante foto of boodschap op het wereldwijde internet terechtkomt of op sociale mediaplatforms zoals Facebook opduikt, maar dit soort persoonlijk gegevensbeheer is een stap in de goede richting richting. Niets vervangt persoonlijke discretie, maar in ieder geval met een aantal vooraf ingestelde normen voor gegevensgebruik, is de volgende slip van de vinger minder waarschijnlijk zo verwoestend. Het is geen perfecte oplossing, maar als het gaat om het beheren van de toenemende hoeveelheid gegevens in de wereld, zijn dat er maar weinig tussen.
