Bespioneert de nsa mij?

Sinds we erachter kwamen dat het Amerikaanse National Security Agency (NSA) miljoenen telefoongegevens heeft verzameld, is het gemakkelijk om in te gaan op George Orwell's visie in "1984", met "Big Brother" die waakt over onze bewegingen. Nu bijvoorbeeld. Bespioneert de NSA je? Op mij? Op een van ons?

Eigenlijk is dat niet zo'n gemakkelijke vraag om te beantwoorden. Sinds 2001 - kort na de aanslagen van 11 september - heeft de NSA een programma met de naam 'President's Surveillance Program', of simpelweg 'The Program'.

Als het geheim klinkt, is dat omdat het is: "Het programma" is technisch nog steeds geclassificeerd. Recente rapporten van verschillende klokkenluiders hebben het publiek echter bewust gemaakt van deze surveillance. En dat vraagt ​​mensen zich af wat de NSA precies doet en wat het voor de rest van ons betekent. Hier kijken we naar enkele antwoorden. (Volg het privacydebat in realtime op Twitter. Bekijk het online privacydebat: de beste Twitter-beïnvloeders om te volgen.)

Bespioneert de Amerikaanse regering mensen?

Het aangegeven doel van het programma is niet om erachter te komen wat je als ontbijt hebt gehad, maar om te zoeken naar patronen die op terroristische activiteiten kunnen wijzen. Gebruikmakend van een profiel van "typische" terroristische activiteiten gebouwd door NSA-onderzoekers, zou het bureau verschillende communicatiebewakingsrecords doorzoeken op deze rode vlaggen die op terrorisme kunnen wijzen.

Maar hier worden de zaken dubieus: het programma verzamelt gegevens over miljoenen Amerikanen, van wie de meesten nooit op enigerlei wijze met terrorisme zijn verbonden. En er staat dat het die gegevens kan verzamelen en maximaal vijf jaar kan bewaren. Het zal deze gegevens echter niet kunnen gebruiken, tenzij er een reden is, zoals een tip. In theorie zou dit door een procureur-generaal moeten worden gecertificeerd voordat de NSA de gegevens kon doorgronden. Toch kan deze certificering volgens een artikel van Marc Armbinder voor TheWeek komen nadat de gegevens zijn gebruikt, wat niet veel zekerheid biedt voor degenen die bezorgd zijn dat hun gegevens zonder reden kunnen worden gedolven. (over online privacy in Don't Look Now, maar online privacy is misschien voorgoed verdwenen.)

Hoe wordt informatie verzameld?

Bijna alle communicatie, inclusief telefoontjes, sms'jes en e-mails, wordt afgehandeld door de netwerken van de grote telecommunicatiebedrijven. In 2006 onthulde een voormalige AT & T-technicus de mechanica achter een van de verschillende "geheime kamers" die de NSA in verschillende faciliteiten heeft geïnstalleerd.

In deze ruimtes maken apparaten die fiber-optische splitters worden genoemd kopieën van alle gegevens die erdoorheen gaan, waardoor twee identieke datastromen worden gecreëerd. De ene stroom gaat door naar de beoogde ontvangers, terwijl de andere naar de NSA wordt gestuurd.

Wat wordt er verzameld?

Wat we zeker weten, is dat de NSA enorme stromen realtime communicatie verzamelt, waaronder minimaal 1, 7 miljard e-mails per dag. In oktober 2013 meldde de Washington Post dat de NSA een enorme hoeveelheid e-mail, e-maillijsten en buddy-lijsten verzamelde van instant messaging-diensten. Ze omzeilden de Amerikaanse wet door deze op buitenlandse toegangspunten te onderscheppen. E-mailadresboeken zijn echter een veel rijkere gegevensbron dan de telefoongegevens waarvan de NSA al bekend was dat ze deze verzamelden; het bevat vaak niet alleen namen en e-mailadressen, maar ook telefoonnummers, thuisadressen en andere persoonlijke informatie.

Leest de NSA mijn e-mail en luistert naar mijn telefoongesprekken?

Volgens informatie over klokkenluiders registreert de NSA bij telefoontjes alleen metadata. Ze ontvangen niet de audio voor elke oproep, maar ze krijgen gegevens over welke nummers worden gebeld, hoe vaak de oproepen worden gedaan, de duur van de oproepen en een geschatte geografische locatie van waaruit mobiele telefoongesprekken worden geplaatst.

Bij e-mails wordt algemeen aangenomen dat het bureau ze niet allemaal leest. In plaats daarvan zijn ze datamining, of gebruiken ze analytische software die zoekt naar mogelijke patronen van terroristische activiteiten in zoekwoorden, financiële transacties en reisverslagen.

Moet ik me zorgen maken?

Aan de ene kant is het gemakkelijk om te zeggen dat de gemiddelde Amerikaan zich geen zorgen hoeft te maken over de gegevens die de NSA verzamelt. En ja, het is zeer onwaarschijnlijk dat de NSA zich bekommert om de dagelijkse geheimen van gewone Amerikaanse burgers.

Aan de andere kant bleek uit een Bloomberg-onderzoek dat een paar NSA-aannemers en werknemers opzettelijk Amerikanen hadden bespioneerd en de autoriteit van het programma hadden overschreden. Deze incidenten waren zeer weinig en ver tussen - ongeveer een per jaar in het afgelopen decennium. Later bleken er gevallen te zijn van persoonlijke bespionering van de geliefden van de werknemers. Toch is het een sterk voorbeeld van waarom het verzamelen van persoonlijke gegevens problematisch is: het creëert het potentieel voor misbruik.

Meer in het algemeen is de wettigheid van het programma zelf en de rol van particuliere communicatie in een vrije, democratische samenleving ook het overwegen waard. Als een toekomstige regering wordt geleid door een minder nauwgezette president, kan deze massale surveillance als wapen worden gebruikt. Het kan bijvoorbeeld worden gebruikt om leden van het Congres te chanteren of illegale politieke inlichtingen te verstrekken.

Dus bespioneert de NSA je? Het antwoord is misschien. Maar nogmaals, een van de grootste problemen rond het NSA-debat is het gebrek aan informatie over wat de NSA doet en zelfs wat het mag doen. Dat omdat veel van wat de organisatie doet, is geclassificeerd. Het lijkt erop dat iemand toch nog steeds recht heeft op privacy.